1 september was niet alleen voor Jef en Lily een spannende dag, ook ik had last van kriebels in de buik. Na tien maanden out te zijn geweest, zette ik immers opnieuw de stap richting school, halftijds dat wel, maar toch... Angst en twijfel staken de kop op. Zouden mijn lichaam en geest voldoende hersteld zijn? Zou het allemaal wel lukken? We zijn nu een weekje verder en de ene dag gaat het super, de andere dag wat moeilijker.
En dan zijn er manlief, yoga en reiki die er mij tijdig aan herinneren dat het niet abnormaal is dat ik mij na een dag werken op school erg moe voel. Alle prikkels lijken dubbel zo hard binnen te komen dan voorheen. Gelukkig woon ik vlakbij de school en kan ik mij 's middags even terugtrekken in de cocon van ons huisje en tuintje. Dat halfuurtje doet wonderen om mijn batterij weer even op te laden. Tja, een burn-out kruipt niet zo maar in je lijf en lenden en verdwijnt bijgevolg ook niet op één, twee, drie. Moe zijn en het gevoel hebben dat je tekortschiet omdat je niet meer de energie hebt om 's avonds nog leuke spelletjes te spelen met de kids, te tateren met manlief, een boek te lezen... Het is even wennen. Gelukkig heb ik enkele vrije dagen per week en dat stelt me wel gerust. Dagen waarop ik mij kan concentreren op mezelf, mijn huisgenootjes, yoga en reiki.
Naast een vermoeiende week was de voorbije week er ook één waarin ik opnieuw ontdekte hoe graag ik lesgeef en hoe ik er naar uitkijk om jongeren die het misschien wat moeilijker hebben individueel te begeleiden. Het was ook een week met erg fijne contacten in kinderyogaland en een superontspannende reikiklas. De kunst is natuurlijk om dit allemaal te kunnen zien en ik moet toegeven dat ik daar momenteel af en toe nog wat hulp bij nodig heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten